Marco...

Marco is een held. Een jeugdidool. Een mythe. Iemand die onbereikbaar is. Iemand die eigenlijk veel te goed is voor deze planeet. Categorietje Diego/Jordan/Tiger. De persconferentie van vorige week vond ik een van de meest trieste sportmomenten van mijn leven. Marco is opeens gewoon een 'aardling'. Ik wist het tot nu toe niet zo goed te verwoorden, maar de column van Nico Dijkshoorn doet dit perfect. Marco is gewoon een soort Robert Maaskant geworden...

Dat is erg. Nooit meer zullen we Marco op zijn handen zien staan en met zijn beentjes zien trappelen. Nooit meer zullen we hem gedachteloos, vlak nadat hij in Athene heeft gescoord in een Europa Cup II-finale, vlak voor de aftrap een door de opwinding veroorzaakte erectie recht zien leggen. Waar gebeurd, kijkt u het maar na. Het gaat de verkeerde kant op. Marco is na zijn zoveelste ongemakkelijke gesprekje met de supporters qua uitstraling angstig dicht in de buurt gekomen bij types als Robert Maaskant en Hans Westerhof. Gymleraren met een colbertje aan. Nog maar één ding kon hem redden. Stoppen. Zonder uitleg. Tas inpakken en vertrekken. Nooit meer met iemand spreken. Weer een beetje een mythe worden. Weer de Marco worden die je niet durft aan te spreken.

Lees de hele column HIER