Ton Sijbrands

Dammen is voor nerds! Klopt, ik heb vroeger op de basisschool meegedaan aan dam-en schaaktoernooien. Later begreep ik dat dit toch echt alleen is weggelegd voor saaie, stoffige, niet coole wiskunde-kinderen. Ik was behoorlijk goed in wiskunde en dat zal ongetwijfeld de reden zijn geweest dat mijn leraar mij selecteerde. Als puber was ik blij dat ik mijn dam-en schaaktalent niet verder heb ontwikkeld.

Op dit moment is Ton Sijbrands bezig met een blind simultaan dampartij. Een wat? Een blind simultaan dampartij! Hij speelt 28 (!!!) dampartijen tegelijk en doet dat blind. Hij mag geen aantekeningen maken en moet uit zijn hoofd iedere zet hardop zeggen. Even voor de duidelijkheid. Hij begint met een zet op bord1, doet hetzelfde op bord 2 t/m 28 en gaat dan pas terug naar bord1. Hij moet dus van 28 borden onthouden wat zijn zet is geweest en moet vervolgens reageren op de zet van zijn tegenstander. Dit is niet knap, dit is niet geweldig, dit is niet buitenaards, dit is gewoonweg ziek. Hij moet van de 28 partijen minimaal 20 partijen winnen om een record te vestigen.

In Rusland schijnt blind simultaan dammen verboden te zijn. Je zou er compleet gek van worden. Broodje Gorilla verhaal natuurlijk. Je bent namelijk al compleet gestoord als je aan zo'n uitdaging begint.

Een weekendje Entourage

Wat is de serie Entourage toch heerlijk en een feest der herkenning voor mannen. Nee, in mijn vriendengroep zit geen Hollywood ster, maar het gaat vooral om het slap geouwehoer tussen mannen. Een kopie van de gesprekken die ik met mijn vrienden heb. Elkaar in de zeik nemen met kleine tikjes onder de gordel. Schitterend! Ik sta op het punt om weer een weekend met de mannen op stap te gaan. We zijn dit jaar slechts met z'n tienen. Tien man opgesloten in een veel te groot huis in Belgie. De negende editie. Zaterdag op stap in Luik, na de traditionele acts. Ik kan niet wachten. Ik ga mijn tas pakken...

Killing

Van het IN10 weblog. Je stopt een kind in een kamer samen met een marshmallow. De deal is simpel. Je kan de marshmallow direct opeten OF je kan wachten tot de volwassene terugkomt en je krijgt er eentje extra. Het ruiken, het voelen, het nemen van piepkleine hapjes...erg grappig!

Oh, The Temptation from Steve V on Vimeo.

Save the cheerleader...

Inhaalslag aan het maken met Heroes. Seizoen 4 is net gestart in the US, ik ben zelf op de helft van seizoen 3. Het is een te gekke serie, maar niet mijn favoriet. Seizoen 1 was groots. Toen ik in eerste instantie de synopsis las, kreeg ik er een Marvel gevoel bij. Een serie waarin mensen hun superkrachten ontdekken waarmee ze de wereld gaan redden. Beetje X-men achtig. Tim Kring wist er echter iets totaal anders van te maken. De setting was erg realistisch. De actie minimaal. Heroes boeide me!

Seizoen 2 ging op dezelfde voet door. Minimale actie, de spanning en de verhaallijn stonden voorop. Seizoen 2 was in mijn ogen zelfs beter dan het eerste seizoen. Helaas kreeg Tim Kring van de studiobazen te horen dat het publiek meer actie wilde. Meer X-men, meer geweld, meer heldengedrag. De betaler bepaalt. Seizoen 3 is dan ook een groot heldenspektakel. Good vs Bad. Nieuwe characters die iedere minuut van de serie hun superkrachten vertonen. Jammer. Daarnaast kiest ook Tim Kring voor een ingewikkeld time travel scenario. Waar J.J. Abrams ermee weg komt met Lost, dient time travel in Heroes als oplossend. Niet als opbouwend. Lost wordt er echt beter van. Heroes helaas niet.

Toch heb ik met Heroes wat ik ook met 24 heb. Ik moet het gewoon zien. Gewoon, om het maar gezien te hebben. Daarnaast ben ik reuze benieuwd of de wereld nou voorgoed gered gaat worden. Save the cheerleader, save the world. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn...

Het Diner

Tijdens mijn vakantie heb ik onder het genot van wat GT's (lees Gin Tonics) het boek Het Diner van Herman Koch gelezen. Er is genoeg over gesproken en geschreven. Erg leuk boek, grappig geschreven, teleurstellend einde en veel verrassend herkenbare passages. Zo gaat de hoofdpersoon tekeer over het feit dat sommige kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Een vriend van mij op de basisschool deed dat ook. Vond ik erg vreemd. Vooral ook omdat ik in de positie werd geduwd waarbij ik zijn ouders ook bij de voornaam ging noemen. Zo leek het net alsof het goede vrienden van me waren i.p.v. 'de ouders van...'.

Wat is de reden dat ouders dit doen? Bewuste afstandelijkheid met je kinderen hanteren? Of een manier om jezelf een beetje jong te houden? Een niet al te subtiele manier om aan te geven dat je niet de eigenlijke vader of moeder bent? Je wilt bij de vrienden van je kinderen horen? Koch komt (in de persoon van zijn hoofdpersonage) in ieder geval met een analyse waarbij de ouders die bij hun voornaam genoemd willen worden, sowieso schlemielig uit de verf komen. Het is niet stoer, het is niet hip, het is niet familiair, het is eigenlijk helemaal niks.

Ik vraag me vooral af wanneer je zoiets met je kinderen afspreekt. Voor of na de puberteit? En hoe gaat zo'n gesprek dan?

Ouders: zo zoon, kom er eens even bij zitten.
Zoon: ok, is er iets pap en mam?
Ouders: nou, je haalt het zelf al even aan.
Zoon: wat?
Ouders: nou, we zouden het prettig vinden als je ons geen pap en mam meer zou noemen.
Zoon: oh, hoezo niet?
Ouders: nou we vinden het prettiger als je ons bij de voornaam noemt.
Zoon: waarom?
Ouders: nou ja gewoon, dat voelt wat fijner.
Zoon: oh...nou...ok dan!
Ouders: fijn!
Zoon: hoe heten jullie eigenlijk?

Ellen

Ellen Degeneres had in de jaren '90 haar eigen sitcom genaamd 'Ellen'. In deze sitcom deed ze enkele toespelingen op haar toen nog niet bekende 'gay-being'. Haar coming-out deed ze in diezelfde show en heel Amerika stond op zijn kop. Ellen haalde de cover van Time Magazine. Later kreeg ze haar eigen talkshow. Eenmaal per week zat een groot deel van Amerika aan de buis gekluisterd. Succes! En dus kreeg Ellen haar dagelijkse talkshow. Een enorme hit en menig celebrity komt graag bij Ellen langs. Om te praten, maar vooral ook om te dansen. Dit is een dingetje geworden. Ellen danst niet briljant, maar wel aanstekelijk. Ze komt dan ook graag dansend op en haar gasten doen gezellig mee. Iedereen. Zelfs Barack en Michelle Obama laten enthousiast hun skills zien. Ellen is leuk! Een compilatie:

Zonder pardon

Ik heb kaarten voor Theo Maassen! In oktober doet hij voor de tweede keer het Chasse Theater aan met zijn show 'zonder pardon'. Vanaf november komt deze show ook in de bioscoop. In de bioscoop? Ja waarom niet, dacht Theo. En alles wat in de bioscoop komt te draaien wordt vooraf gegaan door een trailer.

De La Soul

Jawel! Morgen naar De La Soul in de Melkweg. Dat is echt te gek hoor. Ik zat nog op de basisschool toen ik van Bastiaan een bandje kreeg. Op dat bandje stonden o.a. nummers van A Tribe Called Quest en dus ook De La Soul. Gelijk 3 Feet High and Rising op bandje gezet via de bibliotheek. Grijs gedraaid en toen kwam een paar jaar later De La Soul is Dead uit. Deze kocht ik tweedehands voor 10 gulden van diezelfde Bibliotheek. Briljante plaat en de geruchten gingen dat dit het laatste album van De La Soul zou zijn. Echter werden er voor dit album talloze samples gebruikt waar niet voor betaald was. Schulden. De la Soul moest door en kwam met Buhloon Mindstate. Een ondergewaardeerd album, ik vind het een van de betere. Later volgden nog Stakes is High, AOI: Mosaic en Bionix en The Grinddate. Nu heb ik al hun albums digitaal in mijn bezit en morgenavond met wat vrienden even een reis door de tijd maken van 1989 tot nu...

Napoli by car

'Doe het niet!'. Zo luidde het advies van ons reisboekje en ook de receptioniste kon zich hierin vinden. Niet met de auto naar Napoli! Hetzelfde advies kregen we een aantal jaar geleden ook toen we hetzelfde plan hadden met Rome. Niet doen! Ik vind het wel grappig. Met de auto rijden in een grote Italiaanse stad. Hoe zuidelijker je komt, hoe chaotischer het wordt. Gordeltjes om en vroem! Op naar Napoli...

Dit valt reuze mee. We zitten inmiddels op de rondweg en onze TOMTOM geeft aan dat we de eerstvolgende afslag moeten hebben. Knipperlichtje aan, bochtje naar rechts, soepeltjes hoor! En dan TUUT komt het. Er doemt een brede TUUT klinkerweg op. Alle belijning op TUUT de weg verdwijnt. Napoli zegt vanaf hier: zoek het maar uit! Als ware mieren komen de TUUT scooters links en rechts de weg oprijden. Vanuit het niks. Kaart lezen is hier TUUT gewoonweg onmogelijk. Remmen, gas en direct TUUT weer remmen. Chaos, complete chaos. Alles en iedereen TUUT doet maar wat. Een rood stoplicht. Rust. De opstelling van al het verkeer is lachwekkend. Alle auto's staan schots en scheef. Alsof iemand een pauze knop heeft ingedrukt. De mieren rijden tussen al het stilstaande verkeer door wat eigenlijk niet kan. Mijn voorruit wordt ongevraagd schoon gemaakt wat mij een euro kost. Het licht gaat op groen. TUUT! En we rijden weer. Ik rij op een kruising en TUUT ik word links ingehaald door een Alfa TUUT die vervolgens voor mij langs snijd en alsnog de TUUT afslag naar rechts pakt. Ik zou zeggen, wacht ff twee seconden achter mij dan kan je zonder TUUT risico de afslag pakken. Maar nee! De Napolitaan is eigenwijs en moet mij per se TUUT nog even inhalen.

Heerlijk! Ik houd er wel van. Ik las ooit dat een weg zonder lijnen een stuk veiliger rijden is. Ik geloof dat ook. Je let veel beter op. Doe het dus wel! Met de auto naar Napoli. Lekker tussen die Italianen rond crossen. Lekker doen wat je in Nederland stiekem ook eigenlijk wilt doen. Schitterend. Oh ja en die claxons. Die hoor je na een paar minuten al niet meer...

Pompei en Vesuvius

We schrijven 79 na Christus. Je woont in de stad Pompei. Jawel, in die tijd konden we in het geval van Pompei spreken over een stad! Je hebt een winkeltje en dat loopt goed. Logisch, de grote berg naast Pompei heeft een enorme vruchtbare grond en daardoor loopt jouw wijnwinkeltje als geen ander. De grote berg. Jouw allerbeste vriend. Je snapt er helemaal niks van dat zo'n 40 jaar geleden vele mensen de stad zijn ontvlucht na de grote beving. Die beving was een teken van God. Dat had niks met de berg te maken. Helemaal niks. Het is vandaag 24 augustus...

De berg begint te rommelen. Donderen. De berg explodeert. Het moet een machtig schouwspel geweest zijn. Een schouwspel met fatale gevolgen. Een enorme kokend hete stroom lava dondert de berg af en overspoelt Pompei. 10.000 mensen zijn kansloos. Gruwelijke taferelen doen zich voor. Mensen worden levend gekookt, ontvleesd, gedood. Hersenpannen exploderen door de hitte. De berg heeft gesproken. De berg is geen berg meer. De berg is de Vesuvius.

Ik liep door de opgravingen van Pompei en ik was gelijk onder de indruk. Vorig jaar heb ik in Griekenland Olympia en Delphi bezocht. Dat zijn beide dorpjes vergeleken met Pompei. Pompei heeft ellenlange straten, ontelbare huisjes, een machtig forum en Pompei nam geen genoegen met een amphitheater. Pompei had er twee. Ik had een dubbel gevoel bij Pompei. Enerzijds de bewondering voor de mogelijkheden die de mens 2.000 jaar geleden al had. Anderzijds voelde ik de gruwelijkheid van datgene wat zich hier heeft afgespeeld. Vooral als je de afgietsels ziet van mensen die onder het puin zijn gevonden. Afschuwelijk eigenlijk, maar je blijft kijken. Pompei is indrukwekkend. Vooral als je op het forum staat. Je ziet de prachtige gebouwen zo voor je en op de achtergrond ligt ie. De Vesuvius. Op het oog in de verte, maar in werkelijkheid zo dichtbij. Hij slaapt. Rustig. Al sinds de tweede wereldoorlog. Maar eens zal hij weer gaan. Wakker worden. Zijn wekker staat volgens de statistieken op 2024. Tot die tijd draait hij zich nog even lekker een keertje om.

Prinsjesdag

Ik ga nog veel over mijn vakantie posten, maar even wat anders tussendoor. Morgen is het weer Prinsjesdag. De media puilt uit van de uitgelekte passages uit de troonrede. Goh! Nee, wat mij even van het hart moet is de naam 'Prinsjesdag'. En dan voornamelijk even het gedeelte 'Prinsjes'. Het klinkt zo mieterig. Zo slapjes. Het komt door de combinatie meervoud-verkleinen. Ik zou het liever 'Prinsendag' willen noemen. Prinsjes. Het doet me denken aan van die Prinsjes in strakke witte maillots. Zo'n Prins die je ook op de verpakking van de chocoprins ziet. In een koets. Een gouden koets. Kom op, kan het nog softer?Prinsjesdag. Een dag van de Prinsjes. Dat straalt helemaal niks uit.

Amerika noemt het 'The state of the union'. BAF! In your face! Het straalt zoiets uit van 'luister volk, zo gaan we het doen'. Barack Obama komt aan in een stoet van tien zwarte geblindeerde auto's. Een koets? HA! Hij is niet op vakantie. Hij gaat verdomme het volk toespreken! De Amerikanen doen het ook altijd in februari. Als het koud is. Jassen aan, handschoenen aan, muts op en aan de slag! Dat gevoel! Prinsjesdag is de derde dinsdag in september. In dat softe nazomer weer. Half zon, half regen. Dat halfzachte gedoe. 'Luister volk, zo willen we het gaan doen...denken we...maarre wat vinden jullie er van?'.

Prinsjesdag. Ik sla even over!

Pizza

Verrek, ze verkopen ook gewoon pizza in Italie. Napoli is de bakermat van de pizza. Nu had ik altijd het idee dat een echte Italiaanse pizza dun en knapperig is. Fout! De echte Italiaanse (lees Napolitaanse) pizza heeft een dikke hoog opgerezen korst met een wat slappe bodem. Reden? De Italiaan vouwt graag zijn pizza dubbel zodat hij deze al lopend kan oppeuzelen. Grappig, iedereen doet het. Ik dus ook! En bij een pizza drink je natuurlijk een overheerlijke Italiaanse wijn. Alweer fout! De Italiaan (lees wederom Napolitaan) drinkt bij zijn pizza een doodgewoon biertje. Bier en pizza. Wat is er overgebleven van de romantische Italiaanse levensstijl? Nergens te bekennen in het zuiden. Ook leuk, je hebt dus een pizzabarretje ergens in Napoli. Daar kom je binnen en krijg je automatisch de vraag 'Margherita?'. Oftewel, meer pizzasoorten hebben we niet. En drinken? Bier, cola of water. En nu wegwezen! Ik mag die Napolitanen wel...

Napoli

Goed, gelijk maar even doorposten dan. Napoli. Een Italiaanse stad. Nu hoor ik je denken 'Ja Rolf, dat het een Italiaanse stad is moge duidelijk zijn. Kom vertel meer!'. Kijk, het heeft een reden dat ik het een Italiaanse stad noem. Het is namelijk een echte Italiaanse stad. Andere grote steden hebben ook iets toeristisch over zich. Napoli niet. Veel toeristen hebben deze stad decennia lang genegeerd. Niet doen! Er zal gerust veel criminaliteit heersen in deze stad, maar de kans dat je beroofd wordt is in Amsterdam minstens zo groot. En de Maffia? Nergens te bekennen...de mietjes! Heerlijke stad dus. Wel even wennen. We gingen naarstig op zoek naar bezienswaardigheden. Uhm, best lastig. We lazen ook dat de stad niet echt in het oog springende fotomomenten heeft. Geen Eiffeltoren ofzo. Geen probleem. De Duomo inclusief kloostertuin leverde toch aardig wat kiekjes op en het Palazzo Real net zo, hoewel het op zijn minst frapant te noemen is dat er slechts acht toeristen op het immense plein stonden. En toen na twee uur begreep ik het. Napoli is een stad die je moet beleven. Gewoon rondlopen en genieten van het Italiaanse leven in Napoli. Smalle straatjes vol wasrekken, markten met een vislucht die je drie uur later nog ruikt en kleine trattoria met de lekkerste Espresso. Napoli is een stad waar je verliefd op kunt worden. Je moet het alleen wat tijd geven. Het is geen liefde op het eerste gezicht. Misschien is het ook geen verliefdheid, het is meer 'houden van' .

Aanwezig!

Twee heerlijke weken vakantie gehad. Eerste week de baai van Napels, tweede week Calabrie. Schitterend en heerlijk. Ik heb er bewust voor gekozen mijn laptop thuis te laten en ook aldaar geen internet op te zoeken. Goede beslissing! Heb het ook geen moment gemist, maar dat neemt niet weg dat er de komende tijd even een inhaalslag gemaakt dient te worden qua bloggen en online poker. Dat gaat goed komen!

Wat is de koffie hier in Nederland toch ranzig eigenlijk...