Het Diner

Tijdens mijn vakantie heb ik onder het genot van wat GT's (lees Gin Tonics) het boek Het Diner van Herman Koch gelezen. Er is genoeg over gesproken en geschreven. Erg leuk boek, grappig geschreven, teleurstellend einde en veel verrassend herkenbare passages. Zo gaat de hoofdpersoon tekeer over het feit dat sommige kinderen hun ouders bij de voornaam noemen. Een vriend van mij op de basisschool deed dat ook. Vond ik erg vreemd. Vooral ook omdat ik in de positie werd geduwd waarbij ik zijn ouders ook bij de voornaam ging noemen. Zo leek het net alsof het goede vrienden van me waren i.p.v. 'de ouders van...'.

Wat is de reden dat ouders dit doen? Bewuste afstandelijkheid met je kinderen hanteren? Of een manier om jezelf een beetje jong te houden? Een niet al te subtiele manier om aan te geven dat je niet de eigenlijke vader of moeder bent? Je wilt bij de vrienden van je kinderen horen? Koch komt (in de persoon van zijn hoofdpersonage) in ieder geval met een analyse waarbij de ouders die bij hun voornaam genoemd willen worden, sowieso schlemielig uit de verf komen. Het is niet stoer, het is niet hip, het is niet familiair, het is eigenlijk helemaal niks.

Ik vraag me vooral af wanneer je zoiets met je kinderen afspreekt. Voor of na de puberteit? En hoe gaat zo'n gesprek dan?

Ouders: zo zoon, kom er eens even bij zitten.
Zoon: ok, is er iets pap en mam?
Ouders: nou, je haalt het zelf al even aan.
Zoon: wat?
Ouders: nou, we zouden het prettig vinden als je ons geen pap en mam meer zou noemen.
Zoon: oh, hoezo niet?
Ouders: nou we vinden het prettiger als je ons bij de voornaam noemt.
Zoon: waarom?
Ouders: nou ja gewoon, dat voelt wat fijner.
Zoon: oh...nou...ok dan!
Ouders: fijn!
Zoon: hoe heten jullie eigenlijk?