De berg begint te rommelen. Donderen. De berg explodeert. Het moet een machtig schouwspel geweest zijn. Een schouwspel met fatale gevolgen. Een enorme kokend hete stroom lava dondert de berg af en overspoelt Pompei. 10.000 mensen zijn kansloos. Gruwelijke taferelen doen zich voor. Mensen worden levend gekookt, ontvleesd, gedood. Hersenpannen exploderen door de hitte. De berg heeft gesproken. De berg is geen berg meer. De berg is de Vesuvius.
Ik liep door de opgravingen van Pompei en ik was gelijk onder de indruk. Vorig jaar heb ik in Griekenland Olympia en Delphi bezocht. Dat zijn beide dorpjes vergeleken met Pompei. Pompei heeft ellenlange straten, ontelbare huisjes, een machtig forum en Pompei nam geen genoegen met een amphitheater. Pompei had er twee. Ik had een dubbel gevoel bij Pompei. Enerzijds de bewondering voor de mogelijkheden die de mens 2.000 jaar geleden al had. Anderzijds voelde ik de gruwelijkheid van datgene wat zich hier heeft afgespeeld. Vooral als je de afgietsels ziet van mensen die onder het puin zijn gevonden. Afschuwelijk eigenlijk, maar je blijft kijken. Pompei is indrukwekkend. Vooral als je op het forum staat. Je ziet de prachtige gebouwen zo voor je en op de achtergrond ligt ie. De Vesuvius. Op het oog in de verte, maar in werkelijkheid zo dichtbij. Hij slaapt. Rustig. Al sinds de tweede wereldoorlog. Maar eens zal hij weer gaan. Wakker worden. Zijn wekker staat volgens de statistieken op 2024. Tot die tijd draait hij zich nog even lekker een keertje om.

No comments:
Post a Comment