Gomorra

Met The Sopranos zit ik helemaal in de wereld van de Maffia. Afgelopen zomer ben ik in Napoli geweest en mij werd al verteld dat ik zeker de film Gomorra moest gaan kijken. Ik heb dat als 'tussendoortje' van het weekend gedaan. Dit is met afstand de meest indrukwekkende film die ik dit jaar heb gezien. Gomorra geeft een realistische kijk op de Maffia, geen geromantiseerde. Als je Scarface, The Godfather of The Sopranos ziet dan heeft de Maffia een soort van aantrekkingskracht. Als je Gomorra ziet dan roept dat bij mij pure afschuw op. Vieze, onaantrekkelijke, onveilige woonwijken waar armoede en criminaliteit heerst. Jonge kinderen ontkomen niet aan diefstal, drugs en zelfs moord.

Matteo Garrone kiest voor een documentaire-achtige manier van filmen. De verschillende verhaallijnen komen zo waarheidsgetrouw op je af, dat ik de film even op pauze heb gezet en toch voor de zekerheid heb gegoogled of het niet inderdaad een documentaire is. Dat zou overigens wat vreemd zijn gezien de openingsscene waarin je gelijk een koelbloedige afrekening in een zonnestudio te zien krijgt, maar toch! Het geeft aan hoe prachtig Garrone deze film heeft gemaakt.

De verhaallijnen zijn triest, uitzichtloos, schokkend en meelijwekkend. Als je in Napolitaanse wijken als Scampia of Miano opgroeit staat je toekomst praktisch vast. Gewild of ongewild. Vooral het laatste is dieptreurig.